نسرین ارجمند افزود:  این دست بافته به نوعی یک هویت فرهنگی برای ما به شمار می رود  که برای احیای آن تصمیم گرفتم  کتابی را به تالیف درآورم البته منابع در این زمینه بسیار کم بود برای همین  بخشی از تحقیقات خود ر ا به صورت میدانی انجام دادم.

وی بیان کرد: برای احیای این دست بافته قدیمی  نیاز بود که برای آن یک کاربری تعریف شود، در این زمینه تصمیم گرفتیم از آن به عنوان تزیین  در لباس های امروزی استفاده شود.

رییس انجمن مد و لباس استان گفت: از طریق احیای این دست بافته میتوان با هدایت آن در مسیر تولید لباس اشتغال زایی ایجاد کرد.

وریس نوارهای پهن به عرض پنج تا ۱۵ سانتی متر هستند، که کار اصلی آن ها بار حیوانات و همچنین برای استقرار بهان یا سیاه چادر مورد استفاده قرار می گیرد.

در مناطق عشایری  روش بافت وریس به صورت کارتی بافی یا دوال بافی است، بدین صورت که دار به طول دلخواه را بر روی زمین چله کشی کرده و همزمان از صفحات چهارگوش چرمی یا فلزی که دوال نام دارد، نخ های تار را عبور می دهند. بافنده پس از انجام مراحل فوق بافت را آغاز می کند و در این بافته دوال ها کار دهانه بافت را انجام می دهند و هرچقدر بافت وریس عریض تر و ریزتر باشد تعداد دوال ها بیشتر خواهد بود.

رنگ های بکار رفته در وریس معمولا از تنوع پنج رنگ تشکیل شده که رنگ های اصلی رنگ قالب بافت وریس را انجام می دهند.  پشم مهم ترین مواد اولیه برای بافت وریس و صنایع دستی عشایر است و وریس در زمره صنایع دستی عشایری است.