قلمی که حرمتش را شکستند!

اگر از حال و روز خبرنگاران سؤال کنید خواهم گفت: شما که غریبه نیستید اصلا حال خوشی نداریم! حتما می‌پرسید چرا؟ البته حق دارید ندانید علتش چیست، چون خبرنگار یاد گرفته راوی درد مردم باشد و برای گفتن درد خود آموزش ندیده است؛ اما اینبار می‌خواهم کمی از پشت صحنه‌های خبرنگاری هم بگویم گمان می‌کنم راز حال ناخوش‌مان هم هویدا شود.

سختی‌های خبرنگاری دردهای معیشتی و نداشتن بیمه فلان و امنیت شغلی، نداشتن سوژه و غرغرهای سردبیر و … نیست، یعنی هست ولی همه‌اش این نیست! روز اول «پی» تمام این مشکلات را به تن زدیم و وارد گود رسانه شدیم اما دردهامان هم مانند نام حرفه‌مان بزرگ است.

درد اصلی یک خبرنگار رویارویی با مدیران انتقاد ناپذیر است که تحمل شنیدن غیر از تعریف و تمجید را ندارند! شاید گمان کنید می‌خواهم شکایات مدیران از خبرنگاران را مطرح کنم، ولی عرضم چیز دیگریست! البته که مدیران انتقاد ناپذیر تحمل‌شان پایین و صبرشان اندک است و بعد از شنیدن اخبار شکایت می‌کنند ولی اگر خبرنگار راوی واقعیت‌های مبتنی بر اسناد باشد او را از محاکمه چه باک؟

غرضم از بیان انتقاد ناپذیری مدیران این بود که گاهی یک خبرنگار که به تعبیر قرآن به عنوان یک «مصلح» آن هم مصلح فرهنگی، سیاسی، اجتماعی و اقتصادی درصدد بیان مشکلات جامعه است، با مدیرانی مواجه می‌شود که در برابر این کاستی‌ها بی تفاوت است! و چه مصیبتی از این بزرگتر؟

امروز خبرنگاران به خصوص در جغرافیای چهارمحال و بختیاری با انباشتی از مطالبات مطرح شده و بدون پاسخ مانده شده مواجه هستند و مدیران هم ککشان نمی‌گزد! البته برخی مدیران.

دفترچه خاطرات یک خبرنگار سرشار است از انتقادات مطرح شده و بدون پاسخ مانده! یادش بخیر مدیری دو سال قبل خبر از بازگشت به کار کارگران فولاد سفید دشت داده بود؛ پروژه حیاتی بن بروجنی که قرار بود سال ۹۶ تمام شود؛ مدیرانی که قرار شد مثلا از رسانه‌ها شکایت نکنند؛ راه آهنی که فراموش شد؛ قطب گردشگری که قرار بود برایمان بسازند و … .

هدفم از بیان این حرف‌ها معرفی مظلومیت خبرنگاری نبود؛ خواستم به مدیران استان‌مان پیشنهاد کنم یکبار بودن در کنار رسانه را به جای تقابل امتحان کنید؛ به جای اینکه از خروش این امواج رسانه‌ای بترسید و مقابلش بایستید و خود را نابود کنید روی این موج سوار شوید تا از خدمت‌ کردن به مردم و بازخوردهای رسانه‌‌ای آن، لذت ببرید.

دوم اینکه به مردم بگوئیم ما برای روایت مشکلات و انتقال انتقادات و کمبودها به مسؤولان ذره‌ای کوتاهی نکرده و نمی‌کنیم و تا آخرین قطره خونمان را جوهری خواهیم ساخت برای قلم زدن در راستای اعتلای ایران عزیز به خصوص این میراث بی بی مریم؛ باشد که رستگار شویم.

انتهای پیام/۳۳۳۹/م