در شهر اهواز مساله حاشیه نشینیتابعی از روند حاشیه نشینی کل کشور می باشد.طبق تحقیقی که برای اولین بار در سال ۱۳۵۲ توسط محققین موسسه مطالعات وتحقیقات اجتماعی دانشگاه تهران در مورد حاشیه نشینی در شهر اهواز انجام گرفت.
نشان داد که آغاز حاشیه نشینی به دهه قبل از ۱۳۲۰ بر میگردد در این دوره رشد کمتر وبصئی داشته است.لیکن در دهه ۱۳۳۰ بر ابعاد این مساله افزده شد تا اینکه در دهه های ۱۳۴۰ و متعاقب اصلاحات ارضی و سیر مهاجرین روستایی بی زمین و کم زمین٬حاشیه نشینی رشد سامان به خود گرفت.
وقوع جنگ هشت ساله تحمیلی وتخریب شهرهای خرمشهر وآبادان وانهدام صنایعی چون نفتی وتاسیسات مشابه و زیرساخت ها ومراکز بزرگ اشتغال وبندر خرمشهر باعث شد.تا جمعیت این مناطق به شهر اهواز وسایر مناطق کشور مهاجرت اجباری نمایند.
در این دوره مناطق حومه ای و قریب اهواز از جمله ام تمیر٬عین دو٬شلنگ آباد٬ملاشیه٬کوت عبدالله٬کوت سید صالح نیز در جنوب مهاجرت تاثیر بسزایی داشته اند.
اصلاحات ارضی در سال۱۳۴۱ از لحاظ تاریخی تحولات اقتصادی٬اجتماعی وسیاسی زیادی را در استان خوزستان موجب گشته است.در این دوره شهر اهواز به دلیل تمرکز فعالیتهای صنعتی٬وجود صنایع نفتی واقتصادی که در ابتدایی کار خود بود به یکی از مراکز عمده مهاجرت از نقاط مختلف استان شد.
براساس پژوهشی که در سال ۱۳۶۴انجام شد علت اساسی مهاجرت را جنگ وپیامدهای آن عنوان کردند و ورود عده زیادی از مهاجرین به شهر اهواز و حومه های اطراف آن تقاضا برای مسکن را افزایش داده و با توجه به اینکه اکثریت این مهاجرین را افرادی تشکیل می دادند که سرمایه و ابزار هیئت خود را در جریان جنگ هشت ساله از دست داده بودند.از تعداد زیادی از مهاجران به نقاط حاشیه ای شهر رفتند واین امر باعث شد که در گذشت زمان٬کم کم سکونت گاههای حاشیه ای تشکیل گیرد.
در زمان حاضر نیز شهر اهواز به دلیل مرکزیت استان و دارا بودن مراکز عالی٬خدمات درمانی تخصصی٬نیروگاهها٬مراکز صنعتی تجاری نیز برای مهاجران وارد شده از سایر شهرها وآبادی های استان خوزستان وسایر استان ها بوده است.به طوری که ۱۴درصد جمعیت این مهاجرین روستایی وشهرهای کوچک باعث ایجاد فشار بر امکانات موجود وگسترش مسائل شهری بخصوص حاشیه نشینی می شود.
علی قیاص وند
