قوم یهود و بنی‌اسراییل دو مفهوم متمایز و متفاوت‌اند
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب _ صادق وفایی: از سال ۱۳۹۸ تا امروز مقالات و پرونده‌هایی تحت عنوان «بزرگ‌ترین دروغ دنیا» در خبرگزاری مهر منتشر شده و می‌شوند که هدف اصلی آن‌ها شناخت یهودیت بین‌الملل و رژیم نژادپرست اسرائیل است.
تا امروز در این‌پرونده، دایره‌المعارف «تا فراموش نکنیم» رشید الخالدی و کتاب‌های «اختراع قوم یهود» نوشته شلومو زند، «۱۰ غلط مشهور درباره اسراییل» نوشته ایلان پاپه، «هولوکاست؛ پیگرد و کشتار یهودیان» نوشته الکساندر براکل، «یادداشت‌های روزانه» نوشته داوید روبینوویچ، «موسی» نوشته گرهارد فون‌راد، مجموعه‌مقاله «بمباران اتمی هیروشیما و ناکازاکی»، «موسی و یکتاپرستی» اثر زیگموند فروید، کتاب «زنی در برلین»، «جاسوسی که سقوط کرد» نوشته آرون برگمان، «نبرد من» نوشته آدولف هیتلر، «متاستاز اسراییل» نوشته کوروش علیانی، «آیشمن در اورشلیم» نوشته هانا آرنت، «فاتحین جهانی» نوشته لوییس مارشالکو، «یهودیان و حیات اقتصادی مدرن» نوشته ورنر سومبارت، «امپراتوری توهم» نوشته کریس هجز، «تو زودتر بکش» نوشته رونین برگمن و «زندگی من» نوشته گلدا مایر نقد و بررسی شده‌اند.
کتاب جدیدی که بنا داریم در پرونده «بزرگ‌ترین دروغ دنیا» بررسی کنیم، جلد اول مجموعه «زرسالاران یهودی و پارسی، استعمار بریتانیا و ایران» نوشته عبدالله شهبازی است که سال ۱۳۷۷ با عنوان «یهودیان و الیگارشی یهودی؛ غارتگری ماوراء بحار و تمدن جدید غرب» توسط موسسه مطالعات و پژوهش‌های سیاسی منتشر شد.
یکی از نکات بسیار مهمی که در این‌کتاب و البته دیگر آثاری که تا امروز بررسی کردیم، خود را نشان می‌دهد این است که یهودیت یک دین نیست و متاسفانه بسیاری از مخاطبان و مردم در ایران به اشتباه تصور می‌کنند که یهودیان، پیروان موسای کلیم پیامبر بزرگ قوم بنی‌اسراییل هستند. در حالی‌که یهودیت همان‌طور که آدولف هیتلر، لوییس مارشالکو و دیگر مولفان می‌گویند، نه یک دین که یک‌ایدئولوژی نژادی است که نسخه به‌روز و ارتقا یافته آن، اسراییل یا همان رژیم نژادپرست صهیونیستی است. این‌رژیم نسخه‌های متقدم‌تری هم در طول تاریخ دارد اما هرچه هست، نسخه امروزین یهودیت و صهیونیسم، همین‌چیزی است که به‌طور رسمی از سال ۱۹۴۸ میلادی تا امروز در فلسطین اشغالی شاهد هستیم.
نکته مهم دیگری که در کتاب «یهودیان و الیگارشی یهودی» با آن مواجه هستیم، این است که دو مفهوم یهود و بنی‌اسراییل، دو مفهوم متمایز و جدا از یکدیگرند. در حالی‌که این‌تصور اشتباه هم بین مردم ایران و جهان وجود دارد که یهودیان، ادامه و امتداد قوم بنی‌اسراییل هستند.
در نوشته‌های متفکران و مولفان اسراییلی چون شلومو زند و ایلان پاپه هم مساله جالب توجه دیگری وجود دارد که همان جعلی‌بودن مفهوم «قوم یهود» است و در قسمت‌های پیشین «بزرگ‌ترین دروغ دنیا» به آن‌ها پرداخته‌ایم.
در ادامه مشروح قسمت اول پرونده بررسی «یهودیان و الیگارشی یهودی» را می‌خوانیم؛
* ریشه‌های یهود
یهودیان خود را بازمانده طوایفی می‌دانند که در آغاز هزاره دوم پیش از میلاد در جنوب بین‌النهرین زندگی می‌کردند و سپس توسط حضرت موسی به کنعان مهاجرت کردند. درباره دوران اقامت این‌طوایف در بین‌النهرین اطلاع زیادی در دست نیست. در آغاز عبرانی نامیده می‌شدند و سپس بنی‌اسراییل. تنها از دوران تبعید گروهی از بزرگان‌شان در بابل (۵۹۸ تا ۵۳۹ پیش از میلاد) به یهودی مشهور شدند زیرا تبعیدشدگان از قبیله یهودا بودند.
طبق اسطوره‌های یهودی پیش از تولد اسماعیل فرشته‌ای بر ابراهیم ظاهر شد و خبر داد این‌فرزند مردی وحشی خواهد بود و با همگان در ستیز داپم. و از او دوازده رییس و امتی عظیم پدید خواهد آمد. راویان عهد عتیق آشکارا نفرتی شگرف از اسماعیل بروز می‌دهند. اشاره خصمانه عهد عتیق به سرشت و سرنوشت اسماعیل و نفرت از او و اسباط او روشن می‌کند که متن کنونی عهد عتیق زمانی مورد جرح و تعدیل قرار گرفته که اعراب دشمن جدی یهودیان به شمار می‌رفتند و این‌تنها در دوره اسلامی است. باید توجه داشت که متن کنونی عهد عتیق بر مبنای نسخی منتشر شده که قدمت کهن‌ترین آن‌ها تنها به سده‌های نهم و دهم میلادی / سوم و چهارم هجری می‌رسد.
در نمادهای اسطوره‌ای یهود، شخصیت یهودا برای نخستین‌بار در قامت پیرمردی هرزه خود را نشان می‌دهد که نادانسته با عروس خویش به گمان آن‌که فاحشه است، درمی‌آمیزد و در ازای آن مهر و زنار و عصای خود را گرو می‌دهد. حاصل این‌پیوند دو پسر (فارص و زارح) است که نیاکان دو قبیله یهود هستند از طرف دیگر قدمت اسطوره‌های دینی و قومی عرب بسیار کهن، و مستقل از اسطوره‌های یهودی است. هیچ دلیل علمی هم وجود ندارد که منابع یهودی را نخستین یا تنها منبع شناخت اساطیری و تاریخی اعراب بدانیم. به عکس تاثیر قبایل عرب (اسماعیلی) را در تاریخ کهن بنی‌اسراییل کاملاً می‌توان حتی در متون کنونی عهد عتیق ردیابی کرد. اما اسحاق پسر دیگر ابراهیم به‌خلاف اسماعیل، دردانه و برگزیده خدای اسراییل است.
«قوم یهود به یهودا چهارمین پسر یعقوب منتسب است. در پایان زندگی یعقوب یهودا ریاست بزرگ‌ترین و پرجمعیت‌ترین طایفه بنی‌اسراییل را به دست داشت و از آن پس قبیله او مهم‌ترین قدرت سیاسی بنی‌اسراییل به شمار می‌رفت. در «اسطوره‌های یهودی» که «نقش مهمی» در تکوین فرهنگ و روانشناسی قوم یهودیان داشته، یهودا زیرک‌ترین و برجسته‌ترین برادران رقیب یوسف است و شخصیت او الگویی مقبول به شمار می‌رود.» (صفحه ۳۰۶)
در نمادهای اسطوره‌ای یهود، شخصیت یهودا برای نخستین‌بار در قامت پیرمردی هرزه خود را نشان می‌دهد که نادانسته با عروس خویش به گمان آن‌که فاحشه است، درمی‌آمیزد و در ازای آن مهر و زنار و عصای خود را گرو می‌دهد. حاصل این‌پیوند دو پسر (فارص و زارح) است که نیاکان دو قبیله یهود هستند. یهودا بین پسران یعقوب، نماد دو رویی و خدعه است.
* تفاوت بنی‌اسراییل و یهود
در قرآن کریم میان واژه‌های بنی‌اسراییل و یهود تفاوتی محسوس وجود دارد. بنی‌اسراییل در قرآن، قومی است که پیامبرانی چون موسی رهبری‌شان را به عهده داشتند که در نهایت از راه موسی و سایر پیامبران رویگردان شدند. واژه یهود در قرآن ناظر به مفهوم جدیدی است که از قوم یهود در سده‌های نخست میلادی شکل گرفت و نماد بارزش هم کانون‌های یهودی معاصر پیامبر (ص) است. این‌گروه به مبادلات پولی مبتنی بر رباخواری اشتغال داشتند. یهودیان در قرآن قومی به‌شدت ناسپاس و حریص به دنیا هستند و ارتباطی با ابراهیم و اسماعیل و اسحاق و فرزندان یعقوب ندارند. طبق پیش‌بینی قرآن جز اندکی از یهودیان ایمان نخواهند آورد و کینه‌توز ترین دشمن اسلام و مسلمانان و فسادکنندگان روی زمین هستند که مورد لعن و نفرین خدا قرار می‌گیرند و خداوند در نهایت آن‌ها را حزب شیطان نامیده است. در روایات اسلامی اشرافیت یهود به سختی با پیامبران بنی اسراییل دشمنی دارند. این عناد و دشمنی تا آن‌جاست که خداوند ذوالکفل پیامبر را از معاشرت با آن‌ها منع می‌کند.
در روایات اسفار پنجگانه ی عهد عتیق، از زمان داود، دو مفهوم اسراییل و یهود از هم جدا شده و به دو گروه مختلف اطلاق می‌شوند. شهبازی در یک‌جمع‌بندی می‌گوید «حکومت داود و قبیله یهودا بر بنی‌اسراییل را باید مبدا فرایندی طولانی دانست که سرانجام از طریق حذف سایر قبایل بنی‌اسراییل به شکل‌گیری قوم یهود انجامید.» (صفحه ۳۱۳) این‌محقق می‌گوید اسطوره داود، بنیانی است که اندیشه و ساختار سیاسی یهودیت بر آن استوار است؛ مفهوم «برگزیدگی الهی» و «سلطنت ابدی خاندان داود» که قوم یهود با باور آن، حتی با سایر قبایل بنی‌اسراییل نیز پیوند ندارد.
* داود و سلیمانِ یهودی، پادشاهان مفسد هستند نه پیامبر
یهودیان داود و سلیمان را پیامبر نمی‌دانند. بلکه آنان را نخستین پادشاهان و نماد قدرت و شوکت خود می‌شمارند. می‌گویند در دربار این‌شاهان، فردی به‌نام ناتان نبی حضور داشت که واسطه ارتباطشان با یهوه بوده است. نکته مهم این است که درباره انتساب داود و سلیمان به تبار یهودا دلیلی جز ادعای عهد عتیق وجود ندارد و جز ادعای نویسندگان عهد عتیق دلیلی وجود ندارد که خاندان سلطنتی داودی یهود را از تبار داود پیامبر بدانیم.
در افسانه‌های یهود که صحبت از داودِ پادشاه است (نه داود پیامبر)، فلسطینی‌ها با درهم شکستن اقتدار نظامی بنی‌اسراییل و قتل شائول، راه را برای صعود داود هموار می‌کنند و او از طریق جنگ‌های خونین بنی‌اسراییل را مقهور خود می‌کند. توجه داریم که طبق افسانه‌های دروغین یهود، داود که از تبار یهوداست، بنی‌اسراییل را که فرزندان یوسف هستند، شکست می‌دهد.
اما سازندگان اسطوره شاه داود به این‌مساله هم بسنده نکرده و او را چنان هوسباز ساخته‌اند که با بت‌شبع همسر زیبای اوریا سردار دلیر و وفادار سپاه خود درآمیخته و برای تصاحب دائم این‌زن، اوریا را به قتل می‌رساند. این‌زن یعنی بت‌شبع در اسطوره‌های یهودی، مادر سلیمان جانشین داود است تدوین‌کنندگان عهد عتیق با تعمد آشکار و علنی، فرهنگ مبتنی بر هرج و مرج جنسی و تقدس‌زدایی اخلاقی از پیامبران را رواج داده‌اند. بر همین‌اساس است که داستان‌های دروغین رفتار ناشایست ابراهیم در مصر، داستان لوط و دخترانش، آمیزش یهودا و عروسش و … بنیان گذاشته شده‌اند. روت و بوعز در اسطوره‌های یهود، نیاکان داودِ شاه (نه داود نبی) هستند. روت فردی است که به خوابگاه بوعز می‌رود و با او زنا می‌کند. شهبازی هم درباره این‌اسطوره می‌گوید به این‌ترتیب «شجره‌ای که با زنای یهودا و عروسش آغاز شد تداوم می‌یابد و خاندانی را بنیاد می‌نهد که برگزیدگان یهوه و رهبران مشروع تمامی بنی‌اسراییل به شمار می‌روند.» (صفحه ۳۱۴)
شخصیت داود، سلطانی قدرت‌طلب، قسی‌القلب و غرق در فساد درباره باشکوه خود است. او بسیار بی‌رحم و کینه‌توز است و ده‌ها زن در حرم خود دارد. حتی با وجود این‌که دختر شائول همسر نخست اوست، همسران شائول را نیز به تصرف درمی‌آورد. اما سازندگان اسطوره شاه داود به این‌مساله هم بسنده نکرده و او را چنان هوسباز ساخته‌اند که با بت‌شبع همسر زیبای اوریا سردار دلیر و وفادار سپاه خود درآمیخته و برای تصاحب دائم این‌زن، اوریا را به قتل می‌رساند. این‌زن یعنی بت‌شبع در اسطوره‌های یهودی، مادر سلیمان جانشین داود است. پسران داود یهودی (که برساخته نویسندگان عهد عتیقه است) چون پدر، بدکار و شرور هستند. یکی از آن‌ها فساد را به حد اعلا رسانده و با خواهر خود آمیزش می‌کند. پسر دیگر نیز پیش چشم تمام قوم اسراییل با همسران پدرش ارتباط جنسی برقرار می‌کند و در نهایت، سلیمان ۷۰۰ زن و ۳۰۰ متعه دارد و تاثیر زنان بر او چنان است که در پیری از خدا رویگردان می‌شود و به پیروی از خدایان غریب متمایل می‌شود.
بد نیست از همین‌صفحه از کتاب «یهودیان و الیگارشی یهودی» این‌فراز را نیز نقل کنیم:
«در تصوف یهودی (کابالا) شخصیت داود در موجودی خداگونه به نام شخینا تجلی می‌یابد که سلطنت جهان فرازمینی را به دست دارد. سلطنت زمینی خاندان داود نیز هیچگاه منقطع نمی‌شود و در تبار او هماره تداوم دارد. و سرانجام از این تبار ملخ (ملک) پادشاه یا مشیا (مسیح) ظهور خواهد کرد و سیطره یهودیان و در راس آنان خاندان داود را بر سراسر جهان برقرار خواهد کرد. صهیونیسم به عنوان یک ایدئولوژی جدید، بر اصل برگزیدگی و رسالت جهانی قوم یهود مبتنی است و دورنمایه خویش را از اسطوره خاندان داود گرفته است. به عبارت دیگر انطباق همان اسطوره است بر فرهنگ و دنیای جدید.»
ادامه دارد…
منبع: مهر
